Westervoort

Bij de presentatie van regeerakkoord hebben PvdA-leider Diederik Samsom en zijn VVD-collega Mark Rutte te weinig uitgestraald dat het "een ongelofelijk vervelend regeerakkoord is". Samsom zei dat toen in het tv-programma Pauw en Witteman. Volgens hem had meer de nadruk gelegd moeten worden op alle harde maatregelen die nodig zijn om Nederland weer uit de crisis te halen. Doordat ze zo trots waren dat ze de moeilijke klus zo snel hadden geklaard, is dat niet gebeurd. Wat betreft die trots vulde Samson aan "dat niets menselijks hem vreemd is".

Els had net haar kopje thee gedronken en herhaalde die gemaakte opmerking van Meneer Samson nog eens hardop voor zichzelf.

Meneer Samson was vergeten uit te stralen hoe ingrijpend de bezuinigingen zijn voor de mensen?

Trots?

Niets menselijks is hem vreemd?

Els snapte het niet. Zachtjes wreef ze met haar handpalm over het tafelkleed. Een gewoonte van haar als ze zich ongemakkelijk voelde. Zoals nu. Els haar baan in de thuiszorg gaf haar de voldoening, het inkomen en de zekerheid die ze nodig had.

Soms schrok ze van zichzelf als ze zo dacht. Het voelde zo egoistisch. Haar eigen leven was niet helemaal gelopen zoals ze het gewenst had. Haar dochter woonde inmiddels op zichzelf en al snel nadat zij uit huis was gegaan, was haar huwelijk na 22 jaar stuk gelopen. Na de scheiding waren het moeilijke jaren geweest, maar door volharding en hard werken had ze een vast contract in de thuiszorg gekregen. Daar was zijn zij nu trots op!

De zorg voor de oudjes in haar wijk was in de loop der jaren een belangrijk onderdeel van haar leven geworden. Het had haar bewuster gemaakt hoe kwetsbaar een mens kan zijn als hij ouder wordt. Dat maakte ze ook van dichtbij mee bij haar eigen ouders. Om de dag ging Els op bezoek bij hen om haar moeder te ondersteunen in de huishouding en de zorg voor haar dementerende vader. Ach wat een verdriet had haar moeder. Els kon dan niet meer doen dan luisteren naar haar moeder en soms onbedaarlijk mee te huilen.

Vandaag was Els op het werk geweest en was er de nodige onrust bij haar collega's geweest. Er waren "geluiden"dat hun contracten niet meer verlengd zou worden en dat deze over zouden gaan naar de Gemeente. Dat Els en haar collega's waarschijnlijk opnieuw moesten solliciteren bij de Gemeente. Maar dan als Alpha hulp!

Dat betekende dat Els en haar collega's een stuk minder gaan verdienen. En hoe zat het dan met haar pensioen? Het zou zo maar kunnen zijn dat er mensen in de bijstand voor deze banen aangesteld konden worden. Niets was nog echt duidelijk!?. Wel was duidelijk gemaakt dat het goedkoper en efficienter moest gaan, maar wel blijven streven naar het behouden van kwaliteit van de zorg. Els maakte zich zorgen over de effecten van al deze plannen voor haar clienten.

Nog steeds wreef Els met haar hand over het tafelkleed. Ze kon zich zo ergeren over dat woordje "kwaliteit". De hulp van de mensen bij de algemene dagelijkse levensbehoeften was Els inmiddels wel gewend en zeer behendig in. Gewoon doen!

Het "oog en gevoel hebben voor" had Els ook in de loop der jaren ontwikkeld. Tijdens het wassen was Els opgevallen dat mevr. Droog enkele aanhoudende droge en blauwe plekken op haar dijbenen had. Een telefoontje hierover naar de verpleegkundige bleek een goede keus te zijn. Bij meneer van der Poel was het goed geweest, nadat Els wel verdacht veel lege blikjes bier bij hem in het keukenkastje had aangetroffen, om maatschappelijk werk hiervan op de hoogte brengen.

En dan mevr. Helsing die de dagelijkse zorg op zich had genomen van haar dementerende man. Ze moest altijd aan haar eigen ouders denken. Ach wat een verdriet had mevr. Helsing om haar man. Els luisterde dan naar haar en zat soms stilletjes en troostend mee huilen. Gelukkig kon haar man overdag naar het aktiveiten centrum , zodat Mevr. Helsing even aan zichzelf toe kon komen.. Maar voor hoe lang nog, want ook dit blijkt allemaal te duur.

Mevr. Schreuder was al weken stilletjes, wilde niet goed eten en was daardoor erg afgevallen. In een gesprek met Mevr. Schreuder was Els er achter gekomen dat ze zoveel toenemend verdriet had vanwege het feit dat ze al jaren geen contact meer had met haar oudste zoon en kleinkinderen. Els had daarna in overleg met Mevr. Schreuder contact opgenomen met haar oudste zoon. Het schijnt dat hij volgende maand bij haar op bezoek gaat.

Door haar levenservaring en liefde voor haar werk - de mensen - kon Els haar baan in de thuiszorg aan en ook volhouden. Met een beetje geduld, creativiteit en incasseringsvermogen was het mogelijk om een band op te bouwen met de mensen.

Mensenkennis en humor heb je nodig voor dit werk. "Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd" is het motto voor de cliënten van Els. Wel als dit geen kwaliteut is zegt Ans weer hardop, glimlachend en trots tegen zichzelf. Thuiszorg doet er toe. Mensen worden gezien en het dat hoort zo. Basta!

Els haar hand pakt het briefje dat, naast het lege theekopje, voor haar op het tafelkleed ligt. Het is een boodschappenlijstje van Mevr. Helsing. Els doet vandaag de boodschappen voor haar. Mevr. Helsing kan daardoor een dagje met haar vriendin een dagje heerlijk tot rust komen in de Sanadome.

Niets menselijks is Els vreemd... en met een strijdbaar gevoel trekt ze haar jas aan.