'30 April 2013...'
De "WeSP"
Een column waarin de mens altijd centraal staat; soms kwetsbaar; soms sterk; soms alleen; soms met anderen; uiteindelijk altijd strijdbaar! Omdat een mens in al zijn hoedanigheid gezien en gehoord wil worden.
Dit wordt geen politiek manifest tegen de monarchie.
Geen column waarin de absurditeit van het in hechtenis nemen van een roepende man op de dam of van iemand die een waxine lichtje gooit naar een “Gouden koets” aan bod komt.
Geen column waarin een geldverslindende familie in een iets te groot buitenhuisje op de hak wordt genomen.
Geen column waarin de sprookjes over het koningshuis, door de roddel mode en blauwbloed media aan ons opgedrongen, bekritiseerd wordt.
En ook geen column waarin fel wordt geageerd op de stelling “het koningshuis verbindt ons als volk”.
Willem was op 30 april 2013 toch anders dan anders. Maxima had het al gemerkt die ochtend. Net voor het ontbijt had ze hem in zijn studeerkamer in zichzelf horen mijmeren, “vrijheid” was het enige dat ze hem duidelijk had horen zeggen. Ze had er verder geen aandacht aan besteed en was er vanuit gegaan dat het een onderdeel van zijn verhaal aan het volk zou zijn. Wat was ze trots op hem en ze hadden daarna samen met de kinderen hun ontbijtje genuttigd.
Die dag was het kroningsprotocol voor de media en de buitenwereld goed verlopen. Maxima was echter niet tevreden en ook haar schoonmoeder had haar zoon soms wat strenge blikken toegeworpen. Willem had nml. tijdens de ceremonie protocollair een lege en dromerige blik gehad en zijn ogen te vaak gesloten gehouden. Het was Maxima al opgevallen tijdens het grote tv interview van de 80 minuten waren er daardoor maar 50 overgebleven. Alsof haar man zijn komende koningschap niet echt onder ogen wilde zien of naar “binnen” had willen kijken. Ze wist het niet en ze was er ook niet aan toe gekomen om het er met hem over te hebben. Zijn moeder ook niet, zo is zij niet. “Iedere huisje, zijn kruisje” mijmerde Maxima nu. Had ze er maar wel met hem over gepraat. Als hij “het” er moeilijk mee had gehad had ze hem kunnen troosten door lieve woordjes in zijn oor te fluisteren, zijn lievelingskostje voor hem te bestellen bij het keukenpersoneel (witte bonen in tomatensaus, gebakken aardappeltjes met een braadworstje) of hem juist streng toe te spreken dat hij zich moest gedragen als een man. Als een koning!!
Maar het was anders gelopen, dramatisch anders. Terwijl zij naast haar man op het bordes stond om de menigte toe te zwaaien had hij haar opeens indringend en liefdevol aangekeken en “sorry” tegen haar gezegd. Ze had nog nooit zo’n heldere en zuivere blik van hem mogen ontvangen. Hij had haar en daarna de kinderen een innige kus op hun voorhoofd gegeven en zijn moeder een hand. Wat er daarna gebeurde is met geen pen te beschrijven en ongelooflijk. Willem had nml. zijn kroon afgedaan en het voorwerp vanaf het bordes in de menigte geworpen. Opvallend was dat niemand de kroon had willen vasthouden. Als een pas gekookt eitje ging de kroon van hand tot hand tot uiteindelijk niet meer te zien was waar het voorwerp zich bevond. Daarna had Maxima tot haar verbazing gezien dat haar man - de koning - zich had ontdaan van zijn koninklijk uniform, zijn majestueuze ondergoed (behalve zijn onderbroek) en schoenen. Iedereen op het bordes en de massa mensen slaakte toen een kreet van ontzetting. Daar stond haar man - de bijna poedelnaakte koning - voor het oog van heel Nederland op het bordes. Hij was op de smalle rand van het bordes geklommen waarop hij met moeite zijn evenwicht had kunnen bewaren om vervolgens aan de menigte te vragen of er iemand was die een kaarsje voor hem wilde aansteken. Uit de menigte mensen was er 1 man die een waxine lichtje bij zich had en het kaarsje voor hem - de bijna naakte koning - had aangestoken. “Dank u wel, dat is voor mij een lichtje van warmte en hoop” had zij hem nog horen zeggen. Toen had hij zijn armen wijd gespreid en waren er uit zijn schouderbladen hagel witte vleugels ontsproten.
Groot en indrukwekkend waren de vleugels geweest, ze omspande bijna het gehele bordes en wierpen daardoor een schaduw op diegene die daar stonden. Maxima had gemerkt dat bijna iedereen vol afschuw was, behalve haar kinderen en de kinderen buiten op het plein. Met grote bewonderende ogen keken ze naar hun vader, hun koning.
En net toen ze het dacht te begrijpen was hij met zijn vleugels gaan wieken en proclameerde met heldere stem: “De verhalen van menselijke waardigheid, sociale rechtvaardigheid en solidariteit zijn geen sprookjes. Ze gaan over echte mensen - over jullie!! Onze verhalen over pracht, praal en privileges zorgen er echter voor dat ik me niet echt mens voel en als een marionet meedoe omdat dit zo hoort. Tot vandaag!”.
Maxima had gezien dat haar man - Willem - nog eenmaal met een blik van weemoed en afscheid naar haar had gekeken. Ze had hem met een glimlach toegeknikt. “Ga maar, het is een beetje dom, maar ga maar”. Daarna had hij zich van het bordes laten vallen om vervolgens zijn nieuw verworven vleugels uit te slaan en boven de hoofden van de burgers weg te vliegen. Over de opblaasbare kroon op het dak van de Bijenkorf, de wolken in, de vrijheid tegemoet. Iedereen keek ademloos toe en was stil. Behalve 1 man hij schreeuwde over het plein zodat iedereen het kon horen “dat is wat ik bedoelde”.
Niemand raakte in paniek of vluchtte weg. Iedereen begreep het. Vrijheid!