Westervoort

Amela Hozo heeft nog een boel te doen. Een heleboel. Ze is de baas van de enige apotheek in Westervoort en wil dat haar klanten niet langer dan tien minuten wachten.
Voorheen waren er twee apotheken in het dorp met samen acht balies, nu dus nog eentje met vijf balies. De klachtenregen die over de apotheek neerdaalde en zelfs de Westervoortse politiek beroerde, blijkt terecht. Tenminste als je de acht klanten mag geloven die er woensdagmorgen zaten. Op de vraag of ze in het recente verleden binnen tien minuten zijn geholpen, volgt een waar lachsalvo. "Tien minuten? Laat me niet lachen. Was dat maar waar. Tel maar drie kwartier. Laat ze snel een koffieapparaat plaatsen."

Elly Davids zit op een van de veertien groene stoeltjes met volgnummertje 88 in haar hand. "Ik wacht nu twintig minuten, maar ik ben, denk ik over tien minuten aan de beurt. Gistermiddag was ik hier al, maar toen stonden hier een man of dertig en ben ik maar naar huis gegaan. Ik kom voor een vervolgrecept voor mijn bloeddruk en heb geen zin dat die bloeddruk nog oploopt door ergernis." Haar buurman op de groene stoelen Paul Nuyts, met volgnummer 94, knikt instemmend. "Drie kwartier is normaal, vooral in de middag rond drie uur wordt je geduld op de proef gesteld." Anneke Klaassen heeft ook klachten, maar heeft ook te doen met het personeel dat veel gemopper en geklaag over zich heen krijgt. "Een van de dames heeft me uitgelegd dat zij er weinig aan kunnen doen, dus ik neem het ze niet kwalijk. Vorige week kwam ik voor mijn man medicijnen ophalen. Na twintig minuten wachten, bleken die niet klaar te liggen. De dag erop, na weer twintig minuten wachten, lag het verkeerde merk medicijnen klaar. Weer een dag later waren ze er, echter maar drie van de zes doosjes." Gistermorgen kreeg Anneke na vijftien minuten geduld de resterende drie doosjes. Ze houdt ze triomfantelijk omhoog. "Ik heb ze. Hè hè. "